เห็นกาย เห็นไหม อย่างเช่นเราไปเที่ยวป่าช้า นี่เห็นกายนอก กายนอกเพราะอะไร เพราะจิต.... อย่างเช่นเราเห็นขวดนี้ จิตมันออกไปรับรู้ที่ขวด เห็นที่ขวดใช่ไหม เราก็ดูขวด แต่ถ้าในอภิธรรมหรือในหนังสือเขาบอกว่า ให้ไปเที่ยวป่าช้า ให้เพ่งซากศพแล้วหลับตา เห็นภาพไหม ? เห็นภาพให้กลับมา แล้วขยายภาพนั้น นี่ถึงจะเห็นกาย

เห็นข้างนอก กายนอกเพื่อสมถะ เห็นไหม เรามาพิจารณาความเป็นอยู่ของชีวิตสิ เราพิจารณาแล้วสลดสังเวช จิตมันหดเข้ามา นี่มันเป็นสมถะ แต่พอจิตนี้มันเห็นกายโดยข้างใน เห็นกายโดยข้างในคือเห็นนิมิต เห็นภาพภายใน เห็นอุคคหนิมิต

“อุคคหนิมิตนี้ แล้วเราขยายส่วนเป็นวิภาคะ วิภาคะคือขยายส่วนแยกส่วน” แยกส่วนด้วยความรำพึงของจิต จิตรำพึงให้กายนั้นมันแปรสภาพ ไตรลักษณ์จะเกิดตรงนั้น !

แต่นี่ไปดูกองไฟ ดูข้างนอกหรือดูอะไรนี่ มันไม่เกิดกับเราหรอก มันเป็นเรื่องข้างนอก ข้างนอกกับข้างใน ถ้ามันเป็นเรื่องข้างใน มันต้องย้อนกลับเข้ามาข้างใน ถ้าข้างในนี้มันจะเป็นไป

เราถึงได้ถามนี่ไง ที่เราถามนี้เพราะเหมือนอย่างที่ หลวงตาท่านไปหาหลวงปู่แหวนไง ถามคำแรกเลย “พิจารณาอย่างไร” พอผ่านผลั้วะ.. แล้วอวิชชาล่ะ ผลั้วะ... จบ นี่ของจริง

ถามปั๊บตอบเลย ถ้าไม่จริงถามไม่ได้ เพราะเราไม่ถามว่าตรงไหนไง จะเริ่มต้นตรงไหน ถามจุดอะไร “ถามตรงไหน ถามจุดอะไร ถามเรื่องอะไร”

มาถึงกูก็เปิดตำราเลย ถามอย่างนี้ ถามอย่างนี้ ก็ต่างคนต่างวิ่งกันอยู่นี่

อันนี้ก็เหมือนกัน นี่พอเขาพูดปั๊บ ว่าภาวนาได้ อะไรได้ เราก็อยากฟัง ถ้าถูกผิดก็ว่ากันจะได้จบ

อันนี้ภาวนามาก็อย่างที่ว่า นั่นคืออะไร มันคือสลดสังเวช สลดสังเวชนี้มันเป็นความเห็นจากภายใน แล้วถ้าเป็นความเห็นจากภายใน ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ ยังเป็นโลกียะกับโลกุตตระ คือผลมันบอกหมดแหละ มันบอกถึงทั้งเหตุ และบอกทั้งผล แล้วจิตมันจะเป็นอย่างไร แล้วถ้ามีหลักการอันนี้แล้ว เรามีกึ๋นไง ฟังเองรู้เอง ไม่เชื่อใคร

เชื่ออันนี้เลย แล้วถ้ามันลงกัน ผลั้วะ ! ผลั้วะ !

เพราะเมื่อก่อนเราไม่ค่อยกล้านะ แต่พอไปคุยกับหลวงปู่เจี๊ยะแล้ว บอกทำอย่างนี้ๆๆ ท่านก็บอก “เออ ! กูก็ทำอย่างนี้แหละ” โอ้โฮ... จบเลย กูก็ทำอย่างนี้แหละ

เมื่อก่อนมันนึกว่าตัวเองบ้า นึกว่าเราทำโหดเกินไปไง พิจารณาขนาดนั้น ขนาดนั้น ผมทำอย่างนี้ๆๆๆ แล้วก็จบนะ “ เออ ! กูก็ทำอย่างนี้แหละ” เออ... ไม่ถามอะไรอีกแล้ว เฉยแล้ว

คืออย่างนี้มันทำให้เรากล้าพูดไง เพราะเราพูดออกไปนี่มันเหมือนกับเราพูดสิ่งที่โลกเขาไม่มีไง พูดออกไปแล้วเขาจะว่ามึงบ้า ! แต่เราก็ไปเล่าให้ท่านฟังเลย แล้วพอท่านบอกมา “กูก็ทำอย่างนี้” เห้ย... กูมีพยานเว้ย

โยม๑ : มีอยู่ครั้งหนึ่ง นานแล้วครับ คิดว่าตัวเองบ้าเหมือนกัน เพราะว่ามันเหมือนคนฟุ้งซ่าน คิดไม่หยุด ตอนนั้นยังไม่รู้คำว่า “สมถะ-วิปัสสนา” คือก็ปฏิบัติเอง แล้วบางทีก็ไปหาหลวงลุง ไปหาหลวงอาอย่างนี้ครับ คือผมมารู้หลังๆ เมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง ว่าใช้คำอะไรอย่างไร

หลวงพ่อ : พุทโธไปเรื่อยๆ

โยม๑ : ครับ ก็ทำไปเรื่อยๆ แล้วก็มาเริ่มรู้สึกว่า เห้ย... มันคิดไม่หยุด เหมือนกับตัวเองจะเป็นบ้า แล้วทีนี้รู้สึกว่าอยู่ๆ ก็ไปได้ยินคำเทศน์ หรือว่าไปอ่านเจอนี่แหละครับที่บอก ก็เลยเข้าใจว่า เห้ย... เราไม่ได้บ้าหรอก

หลวงพ่อ : แล้วเข้าใจว่าขั้นแรกได้เพราะอะไร ขั้นแรกโสดาบันที่ว่าได้นี้เพราะอะไร ถ้าคิดว่าได้ ได้ตรงไหน เราดูผลของมันอย่างไร เราเป็นอย่างไร เราถึงคิดว่าได้เป็นโสดาบัน

โยม๑ : ต้องได้ด้วยเหรอ.. ต้องดูผลด้วยเหรอ...

หลวงพ่อ : ฮึ ! เอ้า... เราทำอะไรใช่ไหม พอเราเห็นผลปั๊บ เราว่าตรงนี้เป็นขั้นนี้ ตรงนี้เป็นขั้นนี้ไง อ้าว.. เข้าใจว่าตรงไหนเป็นโสดาบัน จะดูกึ๋น

โยม๑ : ก็คือตอนที่บอกเมื่อกี้ครับ ว่าตอนที่เข้าไปเจอในแคมฟรอก ผมไม่เชื่อใครเลยนะ ไอ้พวกยกๆ มาอะไรอย่างนี้ ผมด่าหมดเลยนะ

หลวงพ่อ : อ๋อ.. อันนี้ที่เราไปเจอข้างนอกอย่างนั้น มันเป็นเหตุผลการโต้เถียงจากข้างนอก แต่ไอ้ความรู้ที่เราสรุปสิ ความรู้ที่สรุปที่ใจเรา แล้วที่เราว่าเป็นโสดาบัน ไม่ได้สรุปเลยเหรอ

โยม๑ : ไม่ได้สรุปเลยครับ ก็ปล่อยมันไป เกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยมันไป

หลวงพ่อ : ดูจิตนั้นไปเรื่อย.......

โยม๑ : อ้าว... ผิดแล้วเหรอครับ

หลวงพ่อ : ต้องตั้งหลักให้ได้ เนาะ

โยม๒ : อย่างที่พระอาจารย์บอกว่า มันจะเกิดอุคคหนิมิต หรือวิภาคะอะไรนี้ ตอนนั้นมันคือสมาธิเราต้องพร้อมแล้ว มันถึงจะเกิดอย่างนั้นขึ้นมาได้ใช่ไหมคะ

หลวงพ่อ : ใช่ มันมีอยู่ ๒ กรณี กรณีหนึ่ง คือถ้าคนมีบุญนะ จิตมันเป็นสมาธิปั๊บ มันจะเกิดเองเลย อย่างนี้คือคนมีบุญ แต่ถ้าคนไม่มีบุญนะ พอจิตสงบขนาดไหนมันก็ไม่มี พอมันไม่มีเราต้องรำพึง รำพึงคือคิดในสมาธิไง รำพึงให้คิดกายขึ้นมา รำพึงเรื่องกายขึ้นมา